Pijn in je buik

De wens om de wereld rond te zeilen is altijd wel latent aanwezig geweest bij mij. De vrijheid van je eigen drijvende eilandje, gaan en staan waar je wilt, heeft mij altijd getrokken. Als kind kwam ik niet veel verder dan een enkel weekje op zeilkamp. Mijn vader had niks met zeilen, het dichtst bij kwamen we als we een keer of wat een weekendje op het wad gingen zeilen met een grote boot uit de bruine vloot, de Spes Mea met zijn stoere kapitein.

Dan ga je studeren en koop je samen met je vriendje een huis. Heel af en toe huur je een open bootje op de Kagerplas en dat is het dan wel. We ontmoetten mensen die een wereldreis hadden gemaakt en toen ging het meteen weer kriebelen. We maakten een afspraak: over vijf jaar gaan we de wereld rond. Toen gingen we trouwen, kwamen er kinderen. Het plan was met de geboorte van de eerste wel uitgedoofd. We gingen een weekendje zeilen op het IJsselmeer, met een Bavaria. Het was voor het eerst dat ik op een kajuitboot was. En dan blijkt dat je er echt niks van weet of kan. Zeeziek met windkracht 4 op het IJsselmeer, ook geen pretje.

Maar dat deed wel het vuurtje weer doen opvlammen. Ja, we gaan toch echt de wereld bezeilen, het plan wordt hervat. Hoe? Geen idee. Dat komt wel, we moeten in elk geval elk jaar een zeilboot huren. Een jaar of wat later huren we weer een bootje. Een piepklein kajuitbootje, op de Friese meren. Hoe warm we het ‘s nachts in de Bavaria hadden, zo koud heb ik het nu. Ik lig uren wakker en na te denken hoe we gaan komen van eens in de paar jaar een boot huren voor een paar dagen naar de wereld rond op onze eigen boot. Een ding was mij wel duidelijk, ik moest leren zeilen en het liefst op zee. Jeroen had zeilles gegeven in zijn jeugd en kon echt wel zeilen. Niet op zee, maar het zeilen zelf kon hij wel. Ik niet.

Er moest toch een manier zijn om als volwassene ook te leren zeilen, anders dan bij het Vossenhol op de Kaag. Dus in een van die koude nachten Googlede ik en vond ik de Zeezeilers van Marken. Ik boekte meteen een beginnerscursus in de laatste week van november. Daar zou ik het nog wel wat kouder krijgen dan nu in deze boot in de zomer.

Tijdens die cursus was ik degene met de minste zeilervaring en dat ging zich nog een paar keer herhalen bij alle volgende cursussen. De instructeur keek bedenkelijk toen ik vertelde dat ik eigenlijk nog niet echt had gezeild, maar wel snel kon leren. Ik zag hem denken “weer zo iemand die de hele week in de weg gaat staan”. Maar aan het eind van de week kreeg ik een – in zijn woorden – dikke CWO I zeezeilen. Ik was zelden zo ontspannen en blij als op die boot.

Een klein jaar later ging ik op voor CWO II zeezeilen. De cursus waar ik mij voor had ingeschreven had geen instructeur, dus mocht ik met een andere reis mee. Eigenlijk voor CWO III mensen… Doodeng vond ik dat. Gelukkig bleek ik niet de enige te zijn. We voeren van Boulogne naar Engeland en aan het einde van een week op zee (mijn eerste keer op open zee), een oversteek van 24 uur van Lowestoft naar Texel. Op die trip heb ik een paar heel goede vrienden gemaakt, waar we ieder jaar mee afspreken. Aan het einde had ik ook hier een dikke CWO II gehaald. Voor CWO III moet er examen worden gevaren, en daar komt examenvrees bij kijken. De cursussen doe ik wel, maar het examen stel ik dus telkens uit, want ik wil eerst meer ervaren zijn, anders ben ik niet echt tevreden met mijn diploma. Vertel ik mijzelf.

Toen kochten we de Lorem Ipsum, de volgende stap in het plan. De kinderen zijn inmiddels 8 en 10 en willen daadwerkelijk mee als we op wereldreis gaan. Het plan is nu te vertrekken ergens tussen 2028 en 2031, als de kinderen van school komen, en de katten er niet meer zijn (die gaan we echt niet achter laten op hun oude dag). Dus nu gaan de dagen langzaam en de jaren snel. Klussen moet ik leren, want ik heb geen ervaring. Maar ik leer snel…

Intussen lees ik ieder boek van vertrekkers wat ik kan, zoals 400 maandagen, Ritme van de oceaan en Dat nemen ze je nooit meer af. Elk boek met zijn eigen schat aan informatie. En als ik lees over de avonturen van deze vertrekkers, krijg ik pijn in mijn buik. Pijn van verlangen, want ik wil ook zo graag. Vreemd genoeg krijg ik die pijn vooral als ik lees over de moeilijkere dagen. De droom lijkt iedere bladzijde dichterbij te komen, maar ook nog steeds zo ver weg.

3 thoughts on “Pijn in je buik

  1. Twee dingen, die ik kwijt moet!
    1. Ja, wat leer jij ongelooflijk snel!
    2. Gelukkig is jullie vertrekdatum nog ver weg, want het idee, jullie op zee, bezorgt mij weer pijn in mijn buik….

  2. Wat weer een leuk verhaal, ben dol op dergelijke avontuurlijke plannen en dito verhalen, dus volg ze met veel plezier!
    én…. ik sta nog steeds open voor een stukkie meevaren natuurlijk. Bvk ergens rond de Bahama’s 😉 Heel veel succes met jullie plannen. Dikke kus voor jullie allemaal en tot snel!

Laat een antwoord achter aan Debbie Korbee Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *