KNRM reddingsactie

Op Facebook was het al te zien. Een catamaran was vastgelopen op een ton, op het Visjagersgaatje. Tja, dat waren wij. Het eerste echte weekend zeilen was het voor ons. We wilden op tijd in Den Oever zijn om boodschappen te kunnen kopen. Het was eerste Paasdag en in Oudeschild was de supermarkt dicht. Op zich hadden we genoeg te eten aan boord, maar we wilden lekker koken en daarvoor moesten we boodschappen doen. Er was alleen tegenwind. Het eerste stukje hadden we wel wind mee en het ging zo heerlijk, dat we besloten brood te eten of pizza te laten bezorgen en gewoon op te kruisen. We waren lekker bezig met zijn allen. De kids vermaakten zich prima met het puzzelblok wat ik voor ze had gekocht en de volwassenen waren bezig met het zeilen. We hielden de waterdiepte in de gaten en gingen ruim buiten de betonning om zo wat grotere slagen te maken. De snelheid bewaren in de overstag lukt ons nog niet helemaal, dus daar verliezen we telkens wat. Stroom was mee, dus dat maakte ook veel goed. Er was bijna geen golfslag en het was bijna laag water. Wel springtij, dus extra stroming en extra ondiepte. Alles was perfect onder controle, geen probleem. Bij het Visjagersgaatje werd het bij ton VG14 krapper en daar moesten we binnen de betonning blijven. Het vaarwater tussen de tonnen werd ook smaller, dus konden we niet weglopen bij de lijnen, even erbij blijven, zodat we telkens kort achter elkaar snel overstag konden.

En daar klonk de aankondiging “klaar om te wenden”, we gingen overstag, verloren onze snelheid en dat was nou net op het verkeerde plekje. Bovenstrooms van een ton. We gingen er recht op af. Ik stond bij de lier aan bakboord, waar ook de stuurinstallatie is. Ik wilde de motor aanzetten, maar zag dat het nooit op tijd ging zijn. We konden niks doen, geen snelheid door het water, maar zeker wel over de grond. Er stond bijna 2 knopen stroming. We ramden de ton, voeren er overheen, ik voelde de angst dat we er echt overheen zouden gaan en de boot van onderen open gereten zou worden. Maar dat gebeurde niet. De ton kwam tot stilstand tussen de drijvers, onder het net. We draaiden, want de achterkant zat niet vast. Jeroen riep snel dat de zeilen naar beneden moesten, die gingen gelukkig soepel neer. Motoren aan en we probeerden de ton onder het net vandaan te duwen. Dat ging niet, het drijfvermogen van de ton is te groot en we zaten muurvast. We probeerden met de ene motor vooruit en de andere achteruit eraf te draaien, tot ik zag dat onder water een grote bout-moer combinatie bijna in de huid zat en een grote metalen ring onder de ton ook op een centimeter van de huid zat. Stoppen en de KNRM bellen riep ik.

Degene die de telefoon opnam begreep niet helemaal wat er aan de hand was, het is natuurlijk ook een onwerkelijke situatie. Maar de piepers van de helden klonken en wij moesten wachten tot ze zouden komen. We laten niet in een gevaarlijke situatie, de toestand was stabiel.

Toen de KNRM er eenmaal was bleek dat ze hadden begrepen dat we ons hadden vastgemaakt aan een ton en dat we geen voortstuwing meer hadden. Het omgekeerde van de werkelijke situatie dus. Maar ze probeerden ons te helpen. Het was voor de vrouwen en mannen van de KNRM ook een eerste keer. Er ging een man in het water om een paar fenders tussen de boei en de huid van ons schip te proppen. Ik haalde het anker los en weg, zodat de ton niet daarachter kon blijven haken. Daarna zetten ze de sleeplijn vast aan de ton en terwijl wij in de achteruit gingen, probeerden zij de ton eronder vandaan te trekken. Ik hield de fender aan een lijn vast en er kwam beweging in, maar los kwamen we niet. Wel een enorm gekraak waar de ton zich in de huid aan de voorkant tussen de drijvers duwde. Godzijdank hadden we die fender daar, want toen het lostrekken stopte, knalde de ton hard terug op de fender en die hield die bout weg van de huid. De ton zat vast op de fender, en toch zat de bout op een enkele centimeter van de huid, onder de waterlijn. Op dat moment wisten de mensen van de KNRM het ook niet meer. De moed zonk mij in de schoenen en ik zag onze wereldreis afbrokkelen naar niks. Dit is ons schip waarop we het moeten en willen doen en als er iets met dit schip gebeurt, hebben we niet genoeg geld voor een vervanging.

Jeroen had aan het begin al gezegd dat je eigenlijk met een hoop mensen aan de punt moest gaan hangen. Mijn idee was een tweede sleepboot die het grootzeilval zou trekken, zodat de Pelagie een stukje naar achteren zou hellen. De ideeën werden in overweging genomen en Jeroens idee werd geprobeerd. Ik stond aan het roer terwijl de KNRM in het water aan de ton ging hangen. Jeroen en Erik stonden aan dek om de ton nog extra naar beneden te duwen. Simon zorgde voor de kinderen en ging met de kids naar een van de hutten. We wisten niet of er iets zou losspringen voorop en met kracht naar achteren zou vliegen. Ik zette de motoren in hun achteruit en we hoorden weer een gekraak. Jeroen kwam naar achteren om te vragen of we de brug over het net, waar de ankerketting in ligt, mochten opofferen. Dat was de enige mogelijkheid om los te komen, dus ja, doen. Spanning, duwen, trekken, motoren vol in hun achteruit en ineens waren we los. Snel de motoren uit hun werk. Waren alle KNRM’ers in veiligheid of lag er iemand in het water? Ja veilig, dus snel nog meer in de achteruit. Eenmaal weg van de boei, rustig varend, konden we de papieren afhandeling doen met de KNRM. Of we al lid waren. Ja natuurlijk, we zijn van mening dat iedereen die op (groot) water vaart lid moet zijn. Wat een fantastisch werk doen deze mensen. Liever had ik het op een afstandje gezien en niet met mijn neus er bovenop, maar de kinderen hebben weer wat te vertellen op school. En wij hebben geleerd: opkruisen op nauwer vaarwater op stroming betekent altijd je motor aan, klaar om te gassen indien nodig.