Het is een tijdje wat stiller geweest op de site. Minder posts, maar dat heeft alles te maken met minder zeilen. En dat heeft weer alles te maken met meer werken. Ik ben school fotograaf, of eigenlijk Sgoolfotograaf… Ik ben franchisenemer bij Sgoolfotografie.nl en dit jaar was het bizar druk. Niet alleen wilden scholen het begin van de het jaar de fotografie uitstellen, maar ook zijn er collega’s met redenen om niet te fotograferen. Zwangerschapsverlof, zelf Corona hebben of andere persoonlijke omstandigheden die het onmogelijk maken om te fotograferen dit jaar. Nou is dit het leukste werk wat ik kan bedenken, maar een paar maanden per jaar heb je het DRUK. En dit jaar dus nog ietsjes meer. Van zeilen komt dus bijzonder weinig tot nu toe.
Vorige week moesten we de boot in verplaatsen van het Regatta Center naar de binnenhaven van Medemblik, bij Medemblik Yacht Services, oftewel Conyplex, de makers van onze boot. We wilden dat ze even zouden kijken naar de bedrading in de mast omdat de lichten het niet goed doen. We wisten wel al dat twee van de drie contacten een te laag voltage hadden. Waarom was ons nog niet duidelijk. We wilden graag lichten in de mast, zodat we makkelijk in de avond kunnen varen en ook met ankeren is het wel zo veilig.
Ik ging met Faye alvast naar de boot en Jeroen zou later komen. Ik ging kijken of ik al alleen er hen kon varen, desnoods naar de sluis, dan konden we samen het aanleggen in de box doen. Probleem: als je al een tijd niet hebt gevaren, dan heb je ook al een tijd niet aangelegd. Dus ik durfde het wel, niet, wel, niet alleen. Bij de boot aangekomen zag ik dat de hele boot vol zat met spinnenwebben. Waar webben zijn, zijn spinnen en laat ik daar nou net heel erg bang voor zijn. Faye mocht van mij twee panini’s voor ons halen, en daarna nog even spelen. Ondertussen zou ik de boot ontdoen van spinnen en als Jeroen dan kwam, gingen we samen de boot verplaatsen.
Eerst maar eens met de borstel de spinnenwebben weggehaald, daarna heb ik een hele hoop keer de puts gevuld en het water door de kuip gejast. Vervolgens met de borstel de spinnen overboord gekieperd of ze met de achterkant van kant gemaakt. Best spannend als je zo bang bent voor spinnen en je op je slippers bent. Ik was daar zo mee bezig, dat ik niet door had wat er verder gebeurde. Ineens stond Jeroen bij mij en moesten we snel gaan, omdat de sluis om half acht niet meer zou schutten. Maar, waar was Faye? Ik vertelde Jeroen mijn opdracht aan haar en hij ging haar zoeken, maar ze was nergens te vinden. Op een gegeven moment moesten we de beslissing nemen dat de boot nu echt naar Conyplex moest, omdat we anders de sluis niet gingen halen. Dus moest ik het alsnog in mijn eentje doen, want we konden Faye toch niet achterlaten, waar ze ook was. In mijn eentje afmeren ging prima, het was weinig wind. Toen bedacht ik dat de instrumenten niet aan stonden en de marifoon ook niet. Op het IJsselmeer snel naar beneden om alles aan te zetten. Ik weet nog steeds niet wat ik precies verkeerd had gedaan, maar de marifoon deed het nog niet. Gelukkig leven we in het mobiele tijdperk en deed de mobiel het wel. De brug ging voor mij draaien en 20 minuten later zou de sluis ook voor mij schutten. Sluizen hebben we inmiddels zo vaak gedaan, dat was geen enkel punt om alleen te doen. Het had wat netter gekund, maar rekening houdend met de roest op mijn ervaring, vond ik dat het best goed was gelukt.
Intussen was ik door Jeroen gebeld dat Faye aan was komen lopen met een tas voor boodschappen. Het restaurant was dicht en daarom was ze maar in het dorp boodschappen gaan doen. Daar kan je toch ook niet boos over worden, zo een lief idee. Ze had geen idee dat we ongerust zouden zijn. Maar zij gingen in de auto naar de sluis en zouden daar opstappen. Zo gezegd, zo gedaan en na de sluis gingen we met z’n drieën verder. Ik ging aanleggen in de box, altijd spannend, zeker als het al zo een tijd geleden is. Ik was aan het draaien en ging nog bijna de kant op omdat er zo een dikke spin aan kwam lopen en het op mijn tenen had voorzien. Gelukkig waren er verder geen getuigen en zijn we niet gebotst. Links werd wel ineens rechts en andersom, dus hoe het er uit zag van de kant? Maar we lagen in de box en de sleutel kon worden afgegeven. Helaas konden ze niet snel genoeg alle spullen regelen, want de elektra moet worden vervangen en een week later zouden zij ook op vakantie gaan. Het is ook al 43 jaar oud en gaar. Met een extra lampje die we al hadden kunnen we in de avond varen en zelfs ankeren. De boordlichten en het heklicht doen het gewoon goed. In september maken we de tocht wel nog een keer, waarschijnlijk iets soepeler dan deze keer.
Wat ’n verhaal, Bibi! Wat dapper: de spinnen te lijf, alleen varen, angst over je kind. En wat schattig dat ze dan boodschappen heeft gehaald. Net haar moeder. Zelfstandig en initiatiefrijk.
Kanjers!!!